Trein gemist

Over emmerlijsten, huwelijken, treinen, stations en reizen in gedachte

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Gabriëla is sinds vandaag hoestvrij. Een hele opluchting voor ons allebei. Dat is wat deze tijd dus met je doet. Zorgelijk zijn. Overigens veel dank voor alle lieve 'sterkte en beterschap' berichtjes aan haar adres. Als het zo blijft mogen we morgen weer samen een wandelingetje maken. Voor vandaag ben ik het nog die in de rij staat voor de boodschappen. Nooit gedacht dat ik nog eens voor mijn eten in de rij zou moeten staan.  Een soort DDR reisje van vroeger in je eigen wijk.

Geëmmer

Overigens is dat helemaal niet zo erg, dat rijstaan. Toevallige ontmoetingen zijn immers vaak het interessantst. Zoals gesprekjes in de C-rij. “Heb jij een bucketlist?”, hoor ik iemand vragen. Het antwoord maak ik niet meer mee. Ik ben aan de beurt. Maar de vraag is intrigerend.  “Hebben wij een emmerlijst?”, vraag ik tijdens het inruimen van het gescoorde voedsel. Gabriëla kijkt mij vragend aan. “Ik bedoel zo’n opsomming van dingen die we samen nog willen doen, voordat we de ‘bucket kicken.’ ” “Nee, ik geloof niet dat we er een hebben. Maar hebben we dat nodig?” Dat doet ze nu altijd. Ik stel een vraag en eindig met een extra  vraag.

Huwelijksfeest

Morgen vieren Gabriëla en ik onze huwelijksdag. Gelukkig getrouwd, mag ik mede namens mijn lief hier schrijven. Jan Slagter, onze koppelaar op de trouwdag, heeft goed werk geleverd. Dit jaar is het idee geweest om dat met onze nazaten eens leuk te vieren. Dit pakt wat anders uit. Maar hoezee, we zijn al zeven officieel samen in wel en wee van het leven, na een paar jaar proeftijd. Misschien denkt u, pás zeven jaar. In mijn geval is het echt ál zeven jaar. Wat relaties betreft heb ik namelijk een twijfelachtige trackrecord. Wat overigens niet aan mijn vorige partners ligt. De oorzaak komt vooral op het conto van mijn lage leercurve op relationeel gebied.

Ambitie

Toch gaan we ons achtste jaar in zonder bucketlist. We hebben het er weer over aan de lunch. Een van de voordelen van C is overigens meer tijd om samen lekker te lunchen. “Als het virus jou noodlottig wordt, wat heb je dan niet kunnen doen?”. Grappig dat we eigenlijk allebei hetzelfde denken. Eigenlijk niks. Het leven is goed zo. Graag nog lang door met elkaar, nog lang er zijn voor onze (klein) kinderen, dat natuurlijk wel. Ach, als we nog eens een jaar in de Alpen mogen wonen zou dat mooi zijn. Verschrikt kijken we elkaar aan. Hebben echt geen ambitie meer? Natuurlijk wel. Het leven wat we hebben biedt echter genoeg afwisseling. Pieken en dalen met af en toe dat ene geluksmoment.  En met plezier regelmatig terugkijken. We zijn en blijven immers dichter bij het eind dan het begin.

Trein

Een bucketlist staat dus niet op onze boodschappenlijst van het samen leven. Ook niet in tijden van C of misschien juist niet. “Is er dan niets wat we nu missen?” Alweer een vraag, potverdrie. Natuurlijk missen we van alles. Het leven is in C-tijd immers compleet anders. Wat overigens wonderbaarlijk snel went. “Als je mag kiezen, wat mis je dan nu het meest?”. Ik kijk in de dampende koffie. Of daar het antwoord in staat. Toch is het niet zo moeilijk. “Treinreizen”. Een blik van herkenning. Autorijden is nooit mijn hobby geweest. Sinds ik als jonge puber met zo’n interrailkaart door Europa heb gereisd heb ik mijn hart verloren aan treinreizen. Ons idee is al een tijdje de auto er uit en lekker met de trein naar waar de wind waait.

Reisstation

Het appartement waar wij op z'n Haagse 'domicilie houden' is vlak bij de binnenstad. In betere tijd lopen we daar vaak even naar toe. Dan kom je door het Haagse Centraal station. Die paar honderd meter ben je dan meteen even op reis. Het zou zo maar kunnen. Kaartje via de mobiel, perron oplopen, trein instappen en weg. De belofte van nieuwe ontmoetingen. Zoals die keer naar Berlijn. Medereizigers met verhalen waardoor je in het Duitsland van de naoorlogse tijd belandt. Of die even grote als eenzame stations uit vervlogen tijden die je vaak in andere landen tegenkomt.

Toekomst

Voorlopig zijn de tekenen voor het treinverkeer niet gunstig. Toeristisch reizen is er nog niet bij in de 1,5 meter plannen. Gelukkig hebben we de auto nog en wordt de AOW de komende paar jaar niet naar ons overgemaakt. Maar als het weer zou kunnen willen we toch nog een keer zo’n fijne treinreis maken door gans Europa. Een soort Oriënt Expres maar dan anders. Gabriëla als Agatha in reprise en ik in de dubbelrol van reispartner en kruier. Als dit toch nog eens mogelijk zou zijn. Mijmerend kijken we elkaar aan. “Hebben we toch een bucketpunt”, lacht Gabriëla. “Nog geen lijst, maar wacht jij maar eens af.”  “Tijd om te gaan koken”, denk ik. Dat geëmmer altijd over ToDo lijstjes.

Herkenning

Een treinliedje zou passend zijn. Dan verval je echter gauw in van de Orange Blossom Special uptempo liedjes. Ik hou het maar op het liedje wat mij meteen in de trein zet. Terug naar het begin van de zeventiger jaren. Neil Young met een Hart of gold. Fijne tekst ook. Beroemde opname uit 1971. Is meteen ook een liedje voor mijn schat van een vrouw, mijn eigen gouden hart. Mijn uitkomst van de zoektocht uit de song.