De les van dr. Casteleijn

De les van Casteleijn

Deze week zag ik Thomas Erdbrink bij M. Thomas was onze man in Teheran en nu onze man in Noord-Europa. En Noord-Europa is volgens de New York TImes, waar Thomas op de loonlijst staat: Nederland + Scandinavië. Thomas mag in Iran, waar hij woont met zijn gezin, niet meer als journalist werken. Hij is voor zijn werk nu min of meer verbannen. De NYT bood hem Noord-Europa en die kans pakte hij met beide handen aan.

Thomas vertelde bij M dat hij net terug was uit Zweden. Daar had hij met de Zweedse Van Dissel gesproken over het coronavirus en de Zweedse aanpak. Ze zijn in Zweden niet in een lockdown gegaan, omdat “dan moet je er ook weer uit”. Ik had dat zelf nog niet bedacht, maar gezien de fase waarin we nu zitten, zette deze opmerking mij aan het denken. Als je ergens in zit, dan moet je er ook weer uit. Is daar wel over nagedacht? Volgens mij niet. We bekijken gaandeweg hoe we gaan ontlocken en dat vindt ‘men’ lastig, ze merk ik.

Wij zitten in een lockdown, heel intelligent. En we willen er uit. Ik niet hoor, ik hoef er nog niet uit. Ik zit goed en veilig. Deze week heb ik vrij, maar volgende week ga ik thuis weer verder aan het werk. Misschien dat ik een keer een dagje naar kantoor ga. Misschien. Hoeft niet, maar het kan

Maar heel veel mensen willen wel uit die lockdown. Die willen naar IKEA, slenteren en spullen kopen die ze niet nodig hebben. Die willen allemaal ineens naar het park of de duinen. Die willen weer in de bus en de tram of in de auto, maar hun werk. Die willen weer van alles samen en met elkaar en niet perse op 1.50m.

Ik merk het om me heen. Ik hoor en lees meer berichten van kennissen die allemaal argumenten hebben waarom we de lockdown om moeten zetten in een lockout. Het kost ons teveel: verlies van werk, banen, omzet, geld. Het zijn vooral ouderen die overlijden, mensen onder de zestig nauwelijks. Waarom die ouderen niet in quarantaine en de rest weer aan het werk? Het gaat ons vervelen. De muren vliegen op ons af, de puzzels zijn nu wel gelegd en Netflix en Videoland hebben we nu wel gezien. Etcetera.

Ook op tv en op de radio gaan de discussies ook steeds meer over het versoepelen van de maatregelen. Er zijn minder zieken, minder opnames op de ic, minder sterfgevallen. Kunnen we de lockdown iets meer op een kier zetten? Niet doen zeg ik. Het is te vroeg, zo zeggen zowel mijn gevoel als mijn verstand.

Deze wijsheid haal ik uit 1987. In dat jaar ben ik met Liek getrouwd. In mei. Niet lang daarna werd ik ziek. In de zomer kreeg ik eerst de rode hond, direct gevolgd door de Ziekte van Pfeiffer. Toen dat allemaal achter de rug was. brak ik mijn been. Met voetballen. Scheenbeen dwars door midden. Ik moest in het gips. De chirurg bij wie ik onder behandeling was, was dr. Casteleijn. Hij liet mij dertien weken in het gips rondlopen. Dat was lang. Heel lang. Te lang, zo dacht ik. Maar hij sprak de fameuze woorden: “als je een dag te kort het gips draagt, heb je daar de rest van je leven ongemak van. Als je een dag te lang met gips loopt, heb je daar de rest van je leven plezier van.” Hij keek me daarbij lachend aan.

Ik heb nadat het gips eraf mocht, nooit last van het been gehad. Dertien weken was heel lang, maar achteraf ben ik er blij mee. De les van Casteleijn heb ik niet op een tegeltje, maar wel altijd in mijn hoofd en die les pas ik vaak toe. Ook nu in coronatijd. Liever 1 dag te lang in een lockdown, dan 1 dag te kort. Zeker omdat we er in zijn gegaan, zonder een plan hoe we eruit zouden moeten.

Een liedje erbij? Ach, waarom niet. Acda en de Munnik met Slaapliedje.